Ο κόσμος των ονείρων

Γεννήθηκα το 1982 στη Λαμία, οι γονείς μου δύο καλοί άνθρωποι. Η μητέρα μου νοσηλεύτρια και ο πατέρας μου έμπορος, ο οποίος μας άφησε πριν 16 σχεδόν χρόνια, για να συναντήσει τους γονείς του μάλλον, "εκεί ψηλά". Το βρήκα πολύ άδικο τότε, αλλά είχε φτάσει στο Ω που δεν είναι το ίδιο για όλους τους ανθρώπους. Ας γυρίσω λοιπόν πάλι στο 1982, η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνη την εποχή αλλά η απορία που μου έχει γεννηθεί είναι με τι χρέος ήρθα εγώ στον κόσμο εκείνη την εποχή αλλά και όλα τα παιδιά εκείνης της δεκαετίας.
Το Α μου λοιπόν ξεκινάει εκείνη την χρονιά, όπου γονείς, παππούδες, γιαγιάδες και λοιποί ήταν χαρούμενοι....όμως κανείς δεν ξέρει συμπεριλαμβανομένου και εμού, αν είμαι ακόμα στο Α ή αν έχω προχωρήσει έστω και λίγο στη κλίμακα....ή ακόμα έχω αρχίσει και σκέφτομαι αν υπάρχουν ενδιάμεσοι σταθμοί.....Αυτό που δεν είπαν σε κανέναν εκείνη τη χρονιά ή αν θέλουμε να είμαστε πιο γενικοί είναι ότι κάποιος από κάπου μας έχει στερήσει το δικαίωμα του "ονειρεύειν" (δεν ξέρω καν αν υπάρχει σαν λέξη αλλά εμένα μου αρέσει).
Πήγαμε σχολείο, παίξαμε ευτυχώς σαν παιδιά (κι όχι όπως συμβαίνει σήμερα, ερωτευθήκαμε, σπουδάσαμε, καλά τα καταφέραμε μέχρι εκεί, κάναμε κορνίζα το πτυχίο, κάναμε και μεταπτυχιακό και κάναμε όνειρα.....αλλά δεν λογαριάσαμε ότι κάποιος έχει βάλει ένα κόφτη....γιατί και ποιος το έκανε αυτό; Αναρωτιέμαι γιατί όταν ο άνθρωπος μπορεί να ονειρεύεται και να φαντάζεται τη ζωή του είτε κοιμάται είτε όχι γιατί μας το στερούν αυτό;

Σαν μια άλλη Carrie Bradshaw μιλώντας όμως για τον ρομαντισμό της επιβίωσης και της καθημερινότητας και όχι αυτόν των σχέσεων και του τέλειου συντρόφου, θα πω: "I can't help but wonder, where did motives, goals and lifecoaching go?"
Καλώς ή κακώς το επίπεδο επιβίωσης καθορίζει την ισορροπία μας, την υγεία των σχέσεων μας με τους άλλους και με τον ίδιο μας τον εαυτό, την στάση μας μέσα στην κοινωνία και την υπαρξή μας και αν το πάμε ακόμα πιο μακριά κατά Maslow μας ωθεί να ανεβούμε την πυραμίδα της ζωής και να φτάσουμε στο στάδιο της αυτοπραγμάτωσης. Για να γίνει αυτό όμως ο άνθρωπος έχει ανάγκη να μπορεί να ονειρεύεται, να φαντάζεται και να αυτοβελτιώνεται.....

Είναι 2010 και το μόνο που βλέπω γύρω μου είναι μορφές-σκιές που τρέχουν πανικόβλητοι από εδώ και από εκεί με στόχο (?) κανένα......αρκούνται σε μία έξοδο το Σάββατο το βράδυ, προς επίδειξη των ρούχων που προφανώς χρεώσαν στην ήδη υπερχρεωμένη πιστωτική και άντε μερικοί ακόμα να εξασκούνται σε άκομψα lay ups (έτσι τα λέω εγώ) γαρυφάλλων σε σκυλάδικα - κέντρα ψυχαγωγίας δεύτερης και τρίτης κατηγορίας.

Γεννηθήκαμε υπό το κράτος του φόβου και αυτός μέρα με τη μέρα μας δημιουργεί καινούργιους άλλους ανομολόγητους και άλλους φανερούς.....και όλα αυτά γιατί μας έκοψαν κάθε δικαίωμα να ονειρευόμαστε, μας πάτησαν κάθε αξία και αρχή που έχει κάθε ανθρώπινο ον και μας μοντελοποιούν σε ένα μοντέλο που πραγματικά δεν έχω ιδέα που αποσκοπεί.

Το όνειρό μου είναι να γυρίσω πίσω στο 1982 και να γεννηθώ ξανά με το δικαίωμα το "ονειρεύειν", μπορώ;

Με κλειστά ή ανοιχτά τα μάτια μην σταμάτε να κάνετε όνειρα....