Φθινόπωρο

Σεπτέμβριος, μέχρι πριν λίγο έβρεχε πολύ.....πάω στην παραλία, η ώρα είναι 10 το βράδυ, κανένας δεν είναι εκεί. Απλώνω την πετσέτα μου στην υγρή άμμο, την πιάνω, την ακουμπάω, την νιώθω, τη μυρίζω.....τι ωραία αίσθηση.....
Η παραλία άδεια, κανένας, το μόνο που υπάρχει είναι ο παφλασμός των κυμάτων για παρέα. Όμορφη συντροφιά...το αεράκι κι αυτό υγρό, χαιδεύει το πρόσωπο και αναρωτιέμαι αν είναι τόσο αληθινό και το ανθρώπινο άγγιγμα. Δεν ξέρω δεν έχω απάντηση. Το σίγουρο είναι πως τα φυσικά φαινόμενα είναι πάντα εκεί άλλοτε με μεγαλύτερη και άλλοτε με μικρότερη συχνότητα εμφάνισης, όμως είναι πάντα εκεί....για να μας υπενθυμίζουν άραγε πως υπάρχουμε άλλες φορές πιο δυναμικά και άλλες φορές άτονα;
Μου δημιουργείται μια ψευδαίσθηση πως η άμμος με ρουφάει, που θέλει να με πάει; Δεν αντιστέκομαι, αφήνομαι στη δύναμή της και την σαγήνη της. Είναι κρύα και υγρή, σαν την καρδιά μου, κρύα γιατί η ζωή πολλές φορές την παγώνει και υγρή γιατί μαζί με τη βροχή νωρίτερα έκλαιγε κι αυτή. Δεν ξέρω το γιατί, δεν ξέρω αν φταίω εγώ ή αν φταίνε οι άλλοι, δεν ξέρω αν απλά φταίμε όλοι μαζί.
Ανοίγω τα μάτια και βλέπω πως είμαι ακόμα εκεί, δεν με πήγε πουθενά η υγρή και κρύα άμμος....θέλει κάτι να μου πει;
Δεν ξέρω....κοιτάω τα αστέρια, τι κρίμα να μην αναγνωρίζω τους αστερισμούς....προσπαθώ να βρω τον Β612, τον πλανήτη του Μικρού Πρίγκηπα....δεν ξέρω ποιος είναι, δεν ξέρω καν αν υπάρχει, δεν ξέρω καν υπάρχει και ο ίδιος. Κι αν όλοι μας έχουμε ένα Β612; Δεν ξέρω.....ίσως....
Ακούω πάλι το κύμα, μελωδικά μου χαιδεύει το αφτί.....το ακολουθώ και ταξιδεύω σε μέρη φανταστικά, σε μέρη που μόνο το μυαλό μπορεί να σε φυγαδεύσει...
Νιώθω αέρινη και μοναδική, ο ουρανός του φθινοπώρου, η άμμος, η μυρωδιά της θάλασσας μου δίνουν μια νότα μαγείας, μια νότα αισιοδοξίας μέσα στην απαισιοδοξία....νιώθω σαν μικρό παιδί, ανάλαφρη και χαλαρή, απλώνω το χέρι μου να πιάσω ένα αστέρι και εκεί συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να το πιάσω, είναι πολύ κοντά άλλά τόσο μακριά....Απαισιοδοξία ξανά και μαζί με αυτή τη λέξη μου έρχονται στο μυαλό η αχαριστία, η ανειλικρίνια και η απάθεια, λέξεις όλες με άλφα στερητικό.....νιώθω στερητικά σε όλο μου το κορμί, στερητικά αγάπης, συντροφικότητας, σεβασμού και εκτίμησης.......
Δεν ξέρω αν θέλω να κλάψω ή να γελάσω και για τα δυο ζορίζομαι. Κάποτε άκουσα πως όσο μεγαλώνουμε έχουμε συγκεκριμένη ποσότητα δακρύων για όλα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μας. Μεγάλωσα άραγε τόσο πολύ που δεν μπορώ να κλάψω;
Γυρνάω στο πλάι και κοιτάζω τον προβολέα της παραλίας για να μου υπενθυμίσει πως ζούμε σε μια εποχή που τα φώτα δεν είναι αρκετά για να φανεί η αλήθεια. Αγκαλιάζω τον εαυτό μου πολύ σφιχτά, κρατάω στο μυαλό μου τον παφλασμό των κυμάτων, την μυρωδιά της θάλασσας, τα αστέρια του ουρανού, τον Β612 που δεν κατάφερα να βρω, την υγρή και κρύα άμμο και σηκώνομαι να φύγω....πόσο να κάτσω ακόμα....πρέπει να γυρίσω στα φώτα και μέσα στον έντονο φωτισμό τους να βρω την αλήθεια που ξέρει και κρύβεται πολύ καλά.
Θα ξανάρθω λέω από μέσα μου και φεύγω, δεν γυρίζω να κοιτάξω πίσω, παρά μόνο μπροστά τα φώτα του δρόμου.....