Eyedoll.gr

Μόνος μες στο δωμάτιο

Τα τεμπελόσκυλα

 Τα τεμεπλόσκυλα πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν σε κάθε κοινωνία. Είναι εκείνοι που όσοι τους γνωρίζουμε ή όσοι τους βλέπουν αρκετά συχνά, πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό είναι "Πάρε τον ένα και βάρα τον άλλο".

Σαφώς και σε μια κοινωνία δεν γίνεται να είναι όλοι παραγωγικοί, δεν γίνεται να συνεισφέρουν όλοι στην ανάπτυξη και ίσως υπάρχουν για να υπάρχει ποικιλομορφία.

Τα τεμπελόσκυλα τα συναντάς παντού, σε μικρή ή σε μεγάλη πόλη. Ποτέ δεν θα δεις ένα τεμεπλόσκυλο μόνο του, πάντα περιφέρονται σε αγέλες. Η σύσταση μιας τέτοιας ομάδας λίγο πολύ έχει ως εξής: 2 από αυτούς είναι οι σταθεροί της παρέας, συναντιούνται κάθε μέρα, λένε τα ίδια ανούσια πράγματα κάθε μέρα, πάνε στην ίδια καφετέρια τηρώντας με ευλάβεια την ώρα του ραντεβού με μικρές αποκλίσεις (αυτό έχει να κάνει από την ώρα που έχουν ξυπνήσει ή περιμένουν να δουν αν οι εφεδρικοί της παρέας θα ακολουθήσουν). Αυτοί οι δύο λοιπόν που είναι και ο πυρήνας της παρέας έχουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά: ο ένας εκ των δύο είναι ο "ηλίθιος", ή αλλιώς η μασκώτ της παρέας. Με αυτόν γελάνε για τις φανταστικές ιστορίες (στην πραγματικότητα φανταστικές) που λέει, είναι το παιδί της μαμάς, που συνήθως μένουν πάνω - κάτω  (αλλά δηλώνει ανεξάρτητος) και φυσικά δεν δουλεύει (ας είναι καλά οι συντάξεις των πάνω ή κάτω). Ο έτερος είναι πρώην δουλευταράς που αποφάσισε να "συνταξιοδοτηθεί" πρόωρα λόγω κρίσης. Φυσικά και έχει καβάτζα και περιουσία από τους γονείς που μέχρι πριν δεν έπρεπε να την αγγίξει γιατί έκανε "τζιζ". Οι γονείς κρατούσαν τα ηνία της και από μικρό του έλεγαν "δεν έχουμε" ή "πήγαινε να δουλέψεις γιατί δεν θέλουμε τεμπελόσκυλα στην οικογένεια". Και φυσικά έτσι και έγινε. Όμως η κρίση χτύπησε την πόρτα και λίγο η κλάψα, λίγο τα απωθημένα, λίγο το γονίδιο της τεμπελιάς έκαναν την εμφάνισή τους.

Πάμε τώρα στους εφεδρικούς της παρέας. Συνήθως, σχεδόν πάντα υπάρχει ένας χοντρός, με ή χωρίς εισαγωγικά (για όσους έχετε δει την ταινία "Μια μέλισσα τον Αύγουστο"). Ο χοντρός λοιπόν είναι κι αυτός το παιδί της μαμάς που τον κατέστρεψε αλλά δεν το βλέπει γιατί έφυγε 2-3 δήμους μακριά της. Άρα είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος. Συνήθως οι χοντροί είναι άνθρωποι ή που δεν κατάφεραν και πολλά πράγματα στην ζωή τους ή ό, τι ξεκίνησαν το άφησαν στη μέση και με μεγάλη αποτυχία ή νομίζουν στο μυαλό τους ότι πραγματικά πέτυχαν στη ζωή τους. Συνήθως είναι άνθρωποι χωρίς στόχους. Να σημειώσω ότι λέμε τώρα εργάζονται.....Γιατί αυτοί λοιπόν συμμετέχουν στην παρέα των τεμπελόσκυλων; Αφενός γιατί βαριούνται τους πετυχημένους φίλους τους, προτιμούν να τους βλέπουν με δόσεις για να ρουφήξουν καμιά νέα πληροφορία ή για να λένε ότι έχουν κι αυτούς φίλους (που όμως μέσα τους νιώθουν κατώτεροι δίπλα τους) αφετέρου στην παρεά των τεμπελόσκυλων νιώθουν ανώτεροι, πετυχημένοι και δημιουργικοί, γι αυτό το λόγο δεν τους συναντούν και κάθε μέρα για να δείξουν πόσο busy είναι. Όταν πηγαίνουν έχουν τη διάθεση να κοροιδέψουν και γυρίζοντας σπίτι τους να αισθανθούν καλύτερα που δεν είναι σαν κι εκείνους, τεμπελόσκυλα δηλαδή. Οι χοντροί συνήθως έχουν έντονη την επιθυμία για θάψιμο και κουτσομπολιό  των πυρηνικών  τεμπελόσκυλων. Σχόλια του τύπου "αυτοί είναι η κατάντια προσωποποιημένη" κλπ είναι τα καλύτερα τους συνοδευόμενα από πονηρό χαμογελάκι αυταρέσκειας.

Φεύγουμε από τον χοντρό και πάμε στον περιφερόμενο. Ο περιφερόμενος εργάζεται και μάλιστα σκληρά τις περισσότερες φορές, έχει κι άλλα ενδιαφέροντα, αλλά δυστυχώς είναι άτομο με χαμηλή αυτοεκτίμηση, έχει αποκλείσει ο ίδιος τον εαυτό του από την κοινωνία και το αντίθετο φύλο. Νιώθει ότι δεν τον θέλει κανείς, αυτό οφείλεται σε βιώματα του παρελθόντος, τραυματικές εμπειρίες. Αυτός αφού λοιπόν έχει ζήσει τη μοναξιά στο πετσί του, έχει μισήσει την κοινωνία, βρέθηκε ξαφνικά στο δρόμο του η παρέα των τεμπελόσκυλων όπου εκεί βρήκε μια "αγκαλιά", κάποιους που δεν θα τον κρίνουν, αντιθέτως τον θέλουν μαζί τους για να διευρύνεται ο πυρήνας της παρέας και να σπάει βρε αδερφέ η ρουτίνα της καθημερινότητας. Κι αυτός νιώθει ανώτερος όπως ο χοντρός αλλά δεν το διατυμπανίζει το κρατάει για τον εαυτό του προκειμένου να μην έχει πολλές στιγμές μοναξιάς. Νιώθει ευγνώμων που ο Θεός του έστειλε έστω και αυτούς και έχει μια υποτυπώδη κοινωνική συναναστροφή. Για γυναίκες ούτε λόγος να γίνεται. Απο μακριά και αγαπημένοι.

Σκέψεις για ένα πατέρα

Υπάρχουν πολλοί που λένε πως δεν είναι ικανοί ή δεν θέλουν να γίνουν γονείς. Προσωπικά πιστεύω πως είναι ο φόβος τους που δεν τους αφήνει να ζήσουν αυτό το ένστικτο και τα παραμερίζουν. Πολλοί από αυτούς καταδικάζουν τους εαυτούς τους σε μια ατέρμονη μοναξιά, στην οποία ψάχνουν υποκαταστάτα για να γεμίσουν την ώρα τους και με αυτό τον τρόπο να θεωρήσουν ότι η ζωή "τσουλάει" κάπως ευχάριστα και χωρίς προβλήματα. Είναι άνθρωποι που πιθανώς να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, ολιγαρκείς και γιατί όχι ανηδονικοί. Σκέφτομαι λοιπόν πόσο παίζει ρόλο η εικόνα του πατέρα σε αυτούς τους ανθρώπους.

Να λοιπόν μερικές σκέψεις για το πως φαντάζομαι την παιδική ηλικία υτών των ανθρώπων. Καταρχήν προέρχονται από "καλές" για τα κοινωνικά κριτήρια οικογένειες, με μια καλή περιουσία και χωρίς καμία ιδιαίτερη ανάγκη να μοχθήσουν για να επιβιώσουν. Ωστόσο αυτή η καλή οικονομική κατάσταση δεν επιτρέπει στους πατεράδες αυτών των οικογενειών να χαρούν αυτά που τους έχουν δοθεί και έτσι βάζουν στόχο να μη χαθούν αλλά και να αυξηθούν, στερώντας από τα υπόλοιπα μέλη μικρές χαρές και απολαύσεις. Όσον αφορά στα παιδιά αυτών των πατεράδων, πιστεύω πως η αγκαλιά και οι έπαινοι είναι άγνωστες συνθήκες καθώς το παιδί, θα εκμεταλλευτεί την καλοσύνη του πατέρα και μελλοντικά θα τον "ξεφλουδίσει". Η μητέρα σαφώς ακολουθεί την τακτική την πατέρα, τουλάχιστον όταν αυτός είναι παρών και με τη σιωπή της ενισχύει αυτή την ενδοοικογενειακή τσιγκουνιά, η οποία έχει φυσικά προεκτάσεις και σε κοινωνικό επίπεδο της οικογένειας και των μελών αυτής μεμονομένα. Ίσως ο πατέρας να μην επιδεικνύει αυτή τη σκληράδα αν υπάρχει κόρη, η οποία πρέπει να μορφωθεί και να προικισθεί για να έχει ένα καλό μέλλον δίπλα σε ένα σύζυγο. Όταν υπάρχει αγόρι, οι επικρίσεις και οι ακυρώσεις είναι πάμπολλες, με αποτέλεσμα το παιδί - αγόρι που ταυτίζεται με το γονέα σαν πρότυπο και φύλο να "θυμώνει" και στην πορεία της εξέλιξης του να βγάζει τιμωρητική σιωπή, σημάδι παθητικής επιθετικότητας. 

Γι' αυτόν τον πατέρα λοιπόν είναι εξαιρετικά δύσκολο να μοιραστεί τη ζωή του με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας σε όλους τους τομείς. Πολλοί είναι αυτοί που θα πουν ότι πρόκειται για ένα "τζάμπα - μάγκα" που θέλει με ωμό τρόπο να επιδεικνύεται και να υπερισχύει έναντι των υπολοίπων. Δεν το έχει σε τίποτα να φλερτάρει μια άλλη γυναίκα ακόμα κι αν η σύζυγός του είναι παρούσα, εκμεταλλευόμενος την σιωπή και υπομονή της, και όλο αυτό για μια ανάγκη ικανοποίησης του ανδρισμού τους, που πιθανότατα δεν φτάνει στην ολοκλήρωση του φλερτ. Το παιδί σαφώς και μπερδεύεται παρατηρώντας τέτοιες συμπεριφορές καθώς δεν υπάρχει συνέπεια και σταθερότητα στο ρόλο του πατέρα του. Είναι προστάτης; Είναι κυνηγός; Είναι θύτης; Είναι πάροχος ασφάλειας και φροντίδας; Ή είναι τρομακτικός καθώς ο ίδιος ο πατέρας πάει αντιθετα στις κοινωνικές νόρμες τον ρόλο του πατέρα;

Αυτός ο πατέρας λοιπόν, και εμμένω πως η διάστασή του επηρεάζει περισσότερο τα αγόρια από τα κορίτσια, σε όλη την πορεία της εξέλιξης των παιδιών παραμένει επικριτικός, με αμείωτη τάση να μειώνει το παιδί και να προβάλει τον εαυτό του, να μην αποδέχεται τις επιλογές του, να μη βλέπει, παρατηρεί, διακρίνει και αποδέχεται τις ιδιαιτερότητες του ίδιου του παιδιού και να χαίρεται για αυτές. Χωρίς να το καταλαβαίνει δημιουργεί έναν κλώνο του που δεν είναι βέβαια πανομοιότυπος καθώς οι εποχές και ο τρόπος ζωής αλλάζει. 

Συνήθως είναι αυτός ο πατέρας είναι άνθρωπος με χαμηλή εκπαιδευτική μόρφωση και κατά συνέπεια και κοινωνική μόρφωση. Προσπαθεί με κάθε τρόπο ρουφώντας πληροφορίες να διώξει αυτή τη μεονεξία της εκπαιδευτικής ανεπάρκειας και φυσικά κανείς δεν πρέπει να τον ξεπέρασει για αυτό και μονοπωλεί το ενδιαφέρον σε συγκεντρώσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. 

Το παιδί που επηρεάζεται περισσότερο από έναν τέτοιο πατέρα είναι εκείνο του οποίου ο συναισθηματικός κόσμος είναι γεμάτος και ευαίσθητος, είναι το παιδί πολλές φορές που έχει νοημοσύνη παραπάνω από το μέσο όρο και άρα έχει συμπεριφορικές ιδιαιτερότητες, είναι εκείνο που φτάνει σε μια ηλικία και αναγνωρίζει την αγάπη του πατέρα αλλά δεν έχει κάτι χειροπιαστό - ανάμνηση να την υποστηρίξει και αυτό βγαίνει σαν παράπονο. Είναι εκείνο το παιδί που σαν ενήλικας πρώτος ακυρώνι τον εαυτό του και μετά όλους τους υπόλοιπους και επιλέγει τον δύσκολο και σύσβατο δρόμο της μοναξιάς, της επιφάνειας και των ατελών σχέσεων. Είναι εκείνος που τα παρατάει πολύ εύκολα σε μια δυσκολία, είναι εκείνος που έχει παγώσει κάθε ένστικτο και ζει για ένα αδιάφορο παρόν. 

Τέλος, να συμπληρώσω πως αυτός ο πατέρας, ο οποίος έχει δημιουργήσει ένα σιωπηλό τιμωρό - παιδί, έχει βρει τον απόλυτο σύμμαχο, κάποιον δηλαδή να του μοιάζει και έτσι δεν νιώθει μόνος. Το παιδί βασισμένο σε αυτή την ομοιότητα - κλωνοποίηση ελπίζει πως κάποια στιγμή θα γίνει αποδεκτός και θα μπορέσει να βρει τη δύναμη να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει στον ουρανό και να αρχίσει το όμορφο ταξίδι της ζωής. 

Άκου τι ΄πήρε το αφτί μου....

Έχω ακούσει και μάλιστα είδα να κυκλοφορεί σε πολλούς τοίχους μία φωτογραφία, εξαιρετικής έμπνευσης και στοχασμού, που λέει καλή η ανωτερότητα αλλά καλύτερο το άντε και γαμήσου.......είναι για γέλια αν κάτσει και το σκεφτεί κανείς βαθιά, με νόημα και κριτική άποψη.....

Άντρες και γυναίκες το ενστερνίζονται και παίρνουν ύφος 100 καρδιναλίων όταν αναφέρονται σε αυτή την αναμφίβολα πνευματώδη φράση.....

Άσε μας κουκλίτσα μου, που πέρα από τη μύτη σου δεν μπορείς να δεις τίποτα άλλο παρά μόνο το πόσο πολύ φταίνε οι άλλοι κι εσύ σαν Oσία Μαρία, έπεσες θύμα του καθενός και αφού ξεπέρασες το σοκ των κακοτοπιών που σου επεφύλασσε η άτιμη η ζωή, καταλήγεις στο βαθυστόχαστο "Άντε γαμήσου".

Ξέρεις κουκλίτσα υπάρχει και κάτι που λέγεται προσωπική ευθύνη την οποία φέρεις στο ίδιο ποσοστό με τον άλλο......που όσο ο άλλος έχει βάλει το χεράκι του άλλο τόσο το έχεις βάλει κι εσύ......

Η ανωτερότητα όμως σημαίνει κουκλίτσα, αναλαμβάνω την ευθύνη της κατάστασης στο ποσοστό που αναλογεί και εξετάζω τον εαυτό μου που έχω φταίξει και που όχι......το άντε γαμήσου δεν είναι παρά μια ευχή στον άλλο, κι αν το καλοσκεφτείς κουκλίτσα μπορεί να σε τσούξει τα μάλα, αν μάθεις πως ο άλλος εκπλήρωσε την ευχή σου.....μήπως να προσέχουμε τι λέμε και καλό είναι να σκεφτόμαστε αρκετά πριν εφαρμόσουμε συμπεριφορές καταρχήν προσβλητικές για τον ίδιο μας τον εαυτό;;; Λέω εγώ τώρα.

Υπάρχουν βέβαια και οι κουκλίτσες που κλαίγονται που η άλλη κουκλίτσα δεν έδειξε ανωτερότητα και είπε άντε και γαμήσου.....και το λένε, το δημοσιεύουν και γκρινιάζουν.....οκ έχουν δίκιο, γιατί άλλωστε να μην περιμένουν την ανωτερότητα από την άλλη κουκλίτσα; Όμως κι αυτές οι κουκλίτσες που γκρινιάζουν με τη σειρά τους είπαν άντε και γαμήσου σε κάποιον που προσφέρθηκε να βοήθησει χωρίς ιδιοτέλεια απλά και μόνο γιατί ένιωσε τον πόνο της κουκλίτσας, γιατί κι αυτός που βοήθησε είναι μια κουκλίτσα που της είπαν άντε αι γαμήσου και πάει λέγοντας.....; Υπάρχει όμως και το συμπάσχω κουκλίτσα που δεν σημαίνει τίποτα άλλο από το νιώθω τον πόνο σου και αυτό με κινητοποιεί να γίνω αρωγός προς το χτίσιμο της ανωτερότητας, χωρίς να πιστεύει κανείς ή να έχει αυταπάτες πως θα καταφέρει να αλλάξει τον κόσμο, απλά θα έχει κάνει την προσπάθειά του μπας και σταματήσει το άντε γαμήσου...

Μήπως όλοι μας είμαστε κουκλίτσες; Μήπως όλοι λέμε άντε γαμήσου απαιτώντας όμως την ανωτερότητα; Οι κουκλίτσες αυτό που ξέρω δεν έχουν ψυχή και είναι μόνες.......και δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω....

Μου είπε σήμερα ένας άνθρωπος που εκτιμώ βαθιά για πολλούς λόγους, πως μέσα από συγκεκριμένες ή μη συνθήκες μαθαίνεις να είσαι πιο πονηρεμένος, να είσαι σε εγρήγορση και πιο θρασύς ως ένα σημείο....εκπληκτική κουβέντα.....κι αυτή μου έδωσε αφορμή για τη διάσταση της ανωτερότητας και του άντε γαμήσου......

Τρέλα

Κάποτε σου είπα σ' αγαπώ 

εσύ το έκανες οξυγόνο για να αναπνέεις 

και τώρα τελείωσε το δικό μου....

Κάποτε έφυγες και δεν είπες γιατί 

κι εμένα μου είχε τελειώσει το οξυγόνο 

και ρώταγα γιατί;

Κάποτε σου είπα σ΄αγαπώ 

κι εσύ μου έκλεισες το μάτι πονηρά 

και μου είπες η τρέλα σου λέει έλα

Κι εγώ σε άκουσα 

κι η τρέλα έγινε το οξυγόνο μου

Τα συναισθήματά μου έγιναν τρελά

Κάποτε σου είπα σ' αγαπώ 

κι εσύ μου είπες 

είσαι τρελός

Μου ρούφηξες το οξυγόνο 

κι έμεινα μόνος να κλαίω

με ένα συναίσθημα τρέλας.....

Μοναξιά

Μοναξιά η μόνη αξία 

στο εδώ, στο γύρω 

στο μέσα και στο έξω

Μόνη αξία η μοναξιά

να θέλεις, να μπορείς

να ζεις και να πεθαίνεις

Μοναξιά η μόνη αξία

σε ρίχνει, σε θλίβει

σε τρώει, σε συνθλίβει

Μονή αξία η μοναξιά

να γελάς, να πετάς 

να πέφτεις, να μιλάς

Μοναξιά η μόνη αξία

σε δωμάτιο μικρό

με γεύση πικρό

Μόνη αξία η μοναξιά

στης θάλασσας τα κύματα

μα στη ζωή  μικρά βήματα

Μοναξιά η μόνη αξία

που σκορπίζει, σε κεντρίζει

και μόνο  σκέψεις σε γεμίζει

Μόνη αξία η μοναξιά

για μια ζωή χωρίς αξία

γεμάτη αναρχία

Μοναξιά η μόνη αξία

με αίσθημα κενού

καμιά καινοτομία

Μόνη αξία η μοναξιά 

για μια ζωή γεμάτη αηδία 

χωρίς ουσία, ούτε συνουσία

Κατάθλιψη

ΔημόσιαΦίλοιΜόνο εγώΠροσαρμογήΕπιστροφή

Μυαλού συννεφιά, κρύο
παγωνιά
καρδιάς καταιγίδα, αέρας
σκοτεινιά


Σκέψεις, λέξεις και έξεις
με πόνο και φόβο ποτισμένες
με τρόμο περικυκλωμένες
κρύο, σκοτάδι, μοναξιά


Πόρτες, παράθυρα κλειστά
με καναπέ αντικριστά
αερικά σκέψεων τριγύρω
θύμησες έξεων αχνές, θολές

Κούραση, αδυναμία
στο μυαλό μα και στο σώμα τυραννία
αίτηση, παραίτηση
δεν υπάρχει πια καμία αίσθηση

Μαύρο χρώμα επιβεβλημένο
το μυαλό ανταριασμένο
μαύρο μπροστά και πίσω
ακινησία και ανία για να σε πείσω

Κατάθλιψη με λένε
σε καθηλώνω ό, τι κι αν λένε
κατάθλιψη με είπαν
χωρίς ελπίδα σε βρήκαν


Κατάθλιψη είναι τ΄όνομά μου
και βγαίνω από πάνω
η θλίψη είναι το συναίσθημά μου
γι' αυτό άσε το ρομάντζο