Τα τεμπελόσκυλα

 Τα τεμεπλόσκυλα πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν σε κάθε κοινωνία. Είναι εκείνοι που όσοι τους γνωρίζουμε ή όσοι τους βλέπουν αρκετά συχνά, πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό είναι "Πάρε τον ένα και βάρα τον άλλο".

Σαφώς και σε μια κοινωνία δεν γίνεται να είναι όλοι παραγωγικοί, δεν γίνεται να συνεισφέρουν όλοι στην ανάπτυξη και ίσως υπάρχουν για να υπάρχει ποικιλομορφία.

Τα τεμπελόσκυλα τα συναντάς παντού, σε μικρή ή σε μεγάλη πόλη. Ποτέ δεν θα δεις ένα τεμεπλόσκυλο μόνο του, πάντα περιφέρονται σε αγέλες. Η σύσταση μιας τέτοιας ομάδας λίγο πολύ έχει ως εξής: 2 από αυτούς είναι οι σταθεροί της παρέας, συναντιούνται κάθε μέρα, λένε τα ίδια ανούσια πράγματα κάθε μέρα, πάνε στην ίδια καφετέρια τηρώντας με ευλάβεια την ώρα του ραντεβού με μικρές αποκλίσεις (αυτό έχει να κάνει από την ώρα που έχουν ξυπνήσει ή περιμένουν να δουν αν οι εφεδρικοί της παρέας θα ακολουθήσουν). Αυτοί οι δύο λοιπόν που είναι και ο πυρήνας της παρέας έχουν τα ακόλουθα χαρακτηριστικά: ο ένας εκ των δύο είναι ο "ηλίθιος", ή αλλιώς η μασκώτ της παρέας. Με αυτόν γελάνε για τις φανταστικές ιστορίες (στην πραγματικότητα φανταστικές) που λέει, είναι το παιδί της μαμάς, που συνήθως μένουν πάνω - κάτω  (αλλά δηλώνει ανεξάρτητος) και φυσικά δεν δουλεύει (ας είναι καλά οι συντάξεις των πάνω ή κάτω). Ο έτερος είναι πρώην δουλευταράς που αποφάσισε να "συνταξιοδοτηθεί" πρόωρα λόγω κρίσης. Φυσικά και έχει καβάτζα και περιουσία από τους γονείς που μέχρι πριν δεν έπρεπε να την αγγίξει γιατί έκανε "τζιζ". Οι γονείς κρατούσαν τα ηνία της και από μικρό του έλεγαν "δεν έχουμε" ή "πήγαινε να δουλέψεις γιατί δεν θέλουμε τεμπελόσκυλα στην οικογένεια". Και φυσικά έτσι και έγινε. Όμως η κρίση χτύπησε την πόρτα και λίγο η κλάψα, λίγο τα απωθημένα, λίγο το γονίδιο της τεμπελιάς έκαναν την εμφάνισή τους.

Πάμε τώρα στους εφεδρικούς της παρέας. Συνήθως, σχεδόν πάντα υπάρχει ένας χοντρός, με ή χωρίς εισαγωγικά (για όσους έχετε δει την ταινία "Μια μέλισσα τον Αύγουστο"). Ο χοντρός λοιπόν είναι κι αυτός το παιδί της μαμάς που τον κατέστρεψε αλλά δεν το βλέπει γιατί έφυγε 2-3 δήμους μακριά της. Άρα είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος. Συνήθως οι χοντροί είναι άνθρωποι ή που δεν κατάφεραν και πολλά πράγματα στην ζωή τους ή ό, τι ξεκίνησαν το άφησαν στη μέση και με μεγάλη αποτυχία ή νομίζουν στο μυαλό τους ότι πραγματικά πέτυχαν στη ζωή τους. Συνήθως είναι άνθρωποι χωρίς στόχους. Να σημειώσω ότι λέμε τώρα εργάζονται.....Γιατί αυτοί λοιπόν συμμετέχουν στην παρέα των τεμπελόσκυλων; Αφενός γιατί βαριούνται τους πετυχημένους φίλους τους, προτιμούν να τους βλέπουν με δόσεις για να ρουφήξουν καμιά νέα πληροφορία ή για να λένε ότι έχουν κι αυτούς φίλους (που όμως μέσα τους νιώθουν κατώτεροι δίπλα τους) αφετέρου στην παρεά των τεμπελόσκυλων νιώθουν ανώτεροι, πετυχημένοι και δημιουργικοί, γι αυτό το λόγο δεν τους συναντούν και κάθε μέρα για να δείξουν πόσο busy είναι. Όταν πηγαίνουν έχουν τη διάθεση να κοροιδέψουν και γυρίζοντας σπίτι τους να αισθανθούν καλύτερα που δεν είναι σαν κι εκείνους, τεμπελόσκυλα δηλαδή. Οι χοντροί συνήθως έχουν έντονη την επιθυμία για θάψιμο και κουτσομπολιό  των πυρηνικών  τεμπελόσκυλων. Σχόλια του τύπου "αυτοί είναι η κατάντια προσωποποιημένη" κλπ είναι τα καλύτερα τους συνοδευόμενα από πονηρό χαμογελάκι αυταρέσκειας.

Φεύγουμε από τον χοντρό και πάμε στον περιφερόμενο. Ο περιφερόμενος εργάζεται και μάλιστα σκληρά τις περισσότερες φορές, έχει κι άλλα ενδιαφέροντα, αλλά δυστυχώς είναι άτομο με χαμηλή αυτοεκτίμηση, έχει αποκλείσει ο ίδιος τον εαυτό του από την κοινωνία και το αντίθετο φύλο. Νιώθει ότι δεν τον θέλει κανείς, αυτό οφείλεται σε βιώματα του παρελθόντος, τραυματικές εμπειρίες. Αυτός αφού λοιπόν έχει ζήσει τη μοναξιά στο πετσί του, έχει μισήσει την κοινωνία, βρέθηκε ξαφνικά στο δρόμο του η παρέα των τεμπελόσκυλων όπου εκεί βρήκε μια "αγκαλιά", κάποιους που δεν θα τον κρίνουν, αντιθέτως τον θέλουν μαζί τους για να διευρύνεται ο πυρήνας της παρέας και να σπάει βρε αδερφέ η ρουτίνα της καθημερινότητας. Κι αυτός νιώθει ανώτερος όπως ο χοντρός αλλά δεν το διατυμπανίζει το κρατάει για τον εαυτό του προκειμένου να μην έχει πολλές στιγμές μοναξιάς. Νιώθει ευγνώμων που ο Θεός του έστειλε έστω και αυτούς και έχει μια υποτυπώδη κοινωνική συναναστροφή. Για γυναίκες ούτε λόγος να γίνεται. Απο μακριά και αγαπημένοι.