Σκέψεις για ένα πατέρα

Υπάρχουν πολλοί που λένε πως δεν είναι ικανοί ή δεν θέλουν να γίνουν γονείς. Προσωπικά πιστεύω πως είναι ο φόβος τους που δεν τους αφήνει να ζήσουν αυτό το ένστικτο και τα παραμερίζουν. Πολλοί από αυτούς καταδικάζουν τους εαυτούς τους σε μια ατέρμονη μοναξιά, στην οποία ψάχνουν υποκαταστάτα για να γεμίσουν την ώρα τους και με αυτό τον τρόπο να θεωρήσουν ότι η ζωή "τσουλάει" κάπως ευχάριστα και χωρίς προβλήματα. Είναι άνθρωποι που πιθανώς να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, ολιγαρκείς και γιατί όχι ανηδονικοί. Σκέφτομαι λοιπόν πόσο παίζει ρόλο η εικόνα του πατέρα σε αυτούς τους ανθρώπους.

Να λοιπόν μερικές σκέψεις για το πως φαντάζομαι την παιδική ηλικία υτών των ανθρώπων. Καταρχήν προέρχονται από "καλές" για τα κοινωνικά κριτήρια οικογένειες, με μια καλή περιουσία και χωρίς καμία ιδιαίτερη ανάγκη να μοχθήσουν για να επιβιώσουν. Ωστόσο αυτή η καλή οικονομική κατάσταση δεν επιτρέπει στους πατεράδες αυτών των οικογενειών να χαρούν αυτά που τους έχουν δοθεί και έτσι βάζουν στόχο να μη χαθούν αλλά και να αυξηθούν, στερώντας από τα υπόλοιπα μέλη μικρές χαρές και απολαύσεις. Όσον αφορά στα παιδιά αυτών των πατεράδων, πιστεύω πως η αγκαλιά και οι έπαινοι είναι άγνωστες συνθήκες καθώς το παιδί, θα εκμεταλλευτεί την καλοσύνη του πατέρα και μελλοντικά θα τον "ξεφλουδίσει". Η μητέρα σαφώς ακολουθεί την τακτική την πατέρα, τουλάχιστον όταν αυτός είναι παρών και με τη σιωπή της ενισχύει αυτή την ενδοοικογενειακή τσιγκουνιά, η οποία έχει φυσικά προεκτάσεις και σε κοινωνικό επίπεδο της οικογένειας και των μελών αυτής μεμονομένα. Ίσως ο πατέρας να μην επιδεικνύει αυτή τη σκληράδα αν υπάρχει κόρη, η οποία πρέπει να μορφωθεί και να προικισθεί για να έχει ένα καλό μέλλον δίπλα σε ένα σύζυγο. Όταν υπάρχει αγόρι, οι επικρίσεις και οι ακυρώσεις είναι πάμπολλες, με αποτέλεσμα το παιδί - αγόρι που ταυτίζεται με το γονέα σαν πρότυπο και φύλο να "θυμώνει" και στην πορεία της εξέλιξης του να βγάζει τιμωρητική σιωπή, σημάδι παθητικής επιθετικότητας. 

Γι' αυτόν τον πατέρα λοιπόν είναι εξαιρετικά δύσκολο να μοιραστεί τη ζωή του με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας σε όλους τους τομείς. Πολλοί είναι αυτοί που θα πουν ότι πρόκειται για ένα "τζάμπα - μάγκα" που θέλει με ωμό τρόπο να επιδεικνύεται και να υπερισχύει έναντι των υπολοίπων. Δεν το έχει σε τίποτα να φλερτάρει μια άλλη γυναίκα ακόμα κι αν η σύζυγός του είναι παρούσα, εκμεταλλευόμενος την σιωπή και υπομονή της, και όλο αυτό για μια ανάγκη ικανοποίησης του ανδρισμού τους, που πιθανότατα δεν φτάνει στην ολοκλήρωση του φλερτ. Το παιδί σαφώς και μπερδεύεται παρατηρώντας τέτοιες συμπεριφορές καθώς δεν υπάρχει συνέπεια και σταθερότητα στο ρόλο του πατέρα του. Είναι προστάτης; Είναι κυνηγός; Είναι θύτης; Είναι πάροχος ασφάλειας και φροντίδας; Ή είναι τρομακτικός καθώς ο ίδιος ο πατέρας πάει αντιθετα στις κοινωνικές νόρμες τον ρόλο του πατέρα;

Αυτός ο πατέρας λοιπόν, και εμμένω πως η διάστασή του επηρεάζει περισσότερο τα αγόρια από τα κορίτσια, σε όλη την πορεία της εξέλιξης των παιδιών παραμένει επικριτικός, με αμείωτη τάση να μειώνει το παιδί και να προβάλει τον εαυτό του, να μην αποδέχεται τις επιλογές του, να μη βλέπει, παρατηρεί, διακρίνει και αποδέχεται τις ιδιαιτερότητες του ίδιου του παιδιού και να χαίρεται για αυτές. Χωρίς να το καταλαβαίνει δημιουργεί έναν κλώνο του που δεν είναι βέβαια πανομοιότυπος καθώς οι εποχές και ο τρόπος ζωής αλλάζει. 

Συνήθως είναι αυτός ο πατέρας είναι άνθρωπος με χαμηλή εκπαιδευτική μόρφωση και κατά συνέπεια και κοινωνική μόρφωση. Προσπαθεί με κάθε τρόπο ρουφώντας πληροφορίες να διώξει αυτή τη μεονεξία της εκπαιδευτικής ανεπάρκειας και φυσικά κανείς δεν πρέπει να τον ξεπέρασει για αυτό και μονοπωλεί το ενδιαφέρον σε συγκεντρώσεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. 

Το παιδί που επηρεάζεται περισσότερο από έναν τέτοιο πατέρα είναι εκείνο του οποίου ο συναισθηματικός κόσμος είναι γεμάτος και ευαίσθητος, είναι το παιδί πολλές φορές που έχει νοημοσύνη παραπάνω από το μέσο όρο και άρα έχει συμπεριφορικές ιδιαιτερότητες, είναι εκείνο που φτάνει σε μια ηλικία και αναγνωρίζει την αγάπη του πατέρα αλλά δεν έχει κάτι χειροπιαστό - ανάμνηση να την υποστηρίξει και αυτό βγαίνει σαν παράπονο. Είναι εκείνο το παιδί που σαν ενήλικας πρώτος ακυρώνι τον εαυτό του και μετά όλους τους υπόλοιπους και επιλέγει τον δύσκολο και σύσβατο δρόμο της μοναξιάς, της επιφάνειας και των ατελών σχέσεων. Είναι εκείνος που τα παρατάει πολύ εύκολα σε μια δυσκολία, είναι εκείνος που έχει παγώσει κάθε ένστικτο και ζει για ένα αδιάφορο παρόν. 

Τέλος, να συμπληρώσω πως αυτός ο πατέρας, ο οποίος έχει δημιουργήσει ένα σιωπηλό τιμωρό - παιδί, έχει βρει τον απόλυτο σύμμαχο, κάποιον δηλαδή να του μοιάζει και έτσι δεν νιώθει μόνος. Το παιδί βασισμένο σε αυτή την ομοιότητα - κλωνοποίηση ελπίζει πως κάποια στιγμή θα γίνει αποδεκτός και θα μπορέσει να βρει τη δύναμη να ανοίξει τα φτερά του και να πετάξει στον ουρανό και να αρχίσει το όμορφο ταξίδι της ζωής.