Ο χρόνος κυλά αργά και βασανιστικά....βρίσκομαι σε φάση αποτοξίνωσης από ένα καινούργιο "γιατί" που εμφανίστηκε στη ζωή μου.....προσπαθώ να δώσω απαντήσεις αλλά μόνο για μία μπορώ να είμαι σίγουρη.....εγώ επέτρεψα να δημιουργηθεί το γιατί.....γιατί το επέτρεψα; Ίσως γιατί είχα από ένα καινούργιο γιατί, ίσως απλά να μην υπάρχει γιατί στο γιατί και έτσι να έπρεπε να γίνει. Έχει μια πολύ όμορφη μέρα, ο ήλιος λάμπει και μου χαμογελάει και εγώ δεν του ανταποδίδω, νιώθω ότι με κοροιδεύει, νιώθω σαν να βρέχει. Δεν βρέχει όμως.......βρέχει στις σκέψεις μου, τα μάτια μου όμως είναι πια στεγνά.....δεν αντέχουν άλλο.....
Σηκώνω το βρεγμένο κορμί μου, βρεγμένο από τη βροχή που έχω δημιουργήσει και προσπαθώ να συρθώ για μια βόλτα λύτρωσης.....αρχίζω αργά και νωχελικά και επιταχύνω, δεν περπατάω πια αλλά πετάω. Προσπαθώ να ξεφύγω από τις σκέψεις περπατώντας, βάχω στοίχημα με τον εαυτό μου πως όσο πιο γρήγορα περπατήσω θα καταφέρω να ξεπεράσω τις σκέψεις που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα......μέσα μου ακόμα βρέχει......νιώθω τόσο αδύναμη αλλά και τόσο δυνατή ταυτόχρονα.....πιέζω τον εαυτό μου να σκεφτεί πως μετά τη βροχή βγαίνει το ουράνιο τόξο και αυτό που δίνει μια νότα αισιοδοξίας......χαλαρώνω το περπάτημα και επιτρέπω πια στον εαυτό μου να απολαύσει το τοπίο.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου