Βροχή

Ο χρόνος κυλά αργά και βασανιστικά....βρίσκομαι σε φάση αποτοξίνωσης από ένα καινούργιο "γιατί" που εμφανίστηκε στη ζωή μου.....προσπαθώ να δώσω απαντήσεις αλλά μόνο για μία μπορώ να είμαι σίγουρη.....εγώ επέτρεψα να δημιουργηθεί το γιατί.....γιατί το επέτρεψα; Ίσως γιατί είχα από ένα καινούργιο γιατί, ίσως απλά να μην υπάρχει γιατί στο γιατί και έτσι να έπρεπε να γίνει. Έχει μια πολύ όμορφη μέρα, ο ήλιος λάμπει και μου χαμογελάει και εγώ δεν του ανταποδίδω, νιώθω ότι με κοροιδεύει, νιώθω σαν να βρέχει. Δεν βρέχει όμως.......βρέχει στις σκέψεις μου, τα μάτια μου όμως είναι πια στεγνά.....δεν αντέχουν άλλο.....
Σηκώνω το βρεγμένο κορμί μου, βρεγμένο από τη βροχή που έχω δημιουργήσει και προσπαθώ να συρθώ για μια βόλτα λύτρωσης.....αρχίζω αργά και νωχελικά και επιταχύνω, δεν περπατάω πια αλλά πετάω. Προσπαθώ να ξεφύγω από τις σκέψεις περπατώντας, βάχω στοίχημα με τον εαυτό μου πως όσο πιο γρήγορα περπατήσω θα καταφέρω να ξεπεράσω τις σκέψεις που τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα......μέσα μου ακόμα βρέχει......νιώθω τόσο αδύναμη αλλά και τόσο δυνατή ταυτόχρονα.....πιέζω τον εαυτό μου να σκεφτεί πως μετά τη βροχή βγαίνει το ουράνιο τόξο και αυτό που δίνει μια νότα αισιοδοξίας......χαλαρώνω το περπάτημα και επιτρέπω πια στον εαυτό μου να απολαύσει το τοπίο.......

Gone with the Wind

Καλοκαίρι 2010 στο camping Venezuela στον Άγιο Σεραφείμ, ένα χωριό κοντά στα Καμένα Βούρλα (στο τέλος ούτε οι ντόπιοι δεν θα το ξέρουν, όχι μόνο το camping αλλά και το χωριό), μαζί με την soul mate και όχι απλά φίλη μου Νικολέττα, η οποία αξίζει συγχαρητήρια για την υπομονή που επιδεικνύει σε περιπτώσεις κρίσεων και σε ερωτήσεις του στυλ "γιατί μαμά;". Η παραλία εκεί όχι και ό, τι το καλύτερο αλλά υπάρχουν καλύτερες λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά. Καθημερινά βόλτα με το ποδήλατο από τον Άγιο Σεραφείμ μέχρι τα Καμένα Βούρλα, συνολικά 20 χλμ πήγαινε έλα. Πολύ ωραία, να βλέπεις το ηλιοβασίμεμα, τη θάλασσα και το μελτεμάκι να χαιδεύει όλο το κορμί. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι πλην ολίγων Ελλήνων στην καταστήνωση Βενεζουέλα, ήταν πάρα πολύ ξένοι κυρίως Γερμανοί και αλλοδαποί. Μαθημένες εμείς από διακοπές σε Μύκονο, Πάρο, Σαντορίνη κλπ, που κατ' ανάγκην βρεθήκαμε εκεί φέτος, απορούσαμε τι βρίσκουν στον Άγιο Σεραφείμ οι ξένοι όταν μπορούν να επισκεφθούν τόσα άλλα μέρη σαφώς καλύτερα....η απάντηση ήρθε από έναν 16χρόνο Γερμανό τον Simon. Στην ερώτησή μας τι τους αρέσει και έρχονται κάθε χρόνο στον Άγιο Σεραφείμ τα τελευταία 14 χρόνια (!), η απάντηση ήταν απλή, μονολεκτική και άκρως ουσιώδης: The silence (η ησυχία).......μα πόσο δίκιο είχε, ανεκτίμητη ησυχία, αναζωογονητική και πάνω από όλα εποικοδομητική......το μέρος είναι ιδανικό για να χτίσεις ή να διατηρήσεις ανθρώπινες σχέσεις, να βρεις χρόνο να κοιτάξεις μέσα σου και να αναλογιστείς τη χρονιά που πέρασε και να πάρεις δύναμη να συνεχίσεις την επόμενη και ίσως λέω ίσως να βρεις τη δύναμη να ονειρευτείς για όλα αυτά που θέλεις ή ακόμα δεν ξέρεις πως θέλεις......Επιπλέον για όσους είναι των extreme sports το μέρος διαθέτε καταπληκτικό αέρα για surf και φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να δοκιμάσω. Γι' αυτό πρέπει να ευχαριστήσω τον Στέλιο που μου έδωσε τον εξοπλισμό του.

Ας αναζητήσουμε λοιπόν την ηρεμία, την γαλήνη και την ησυχία που προσφέρει ένα μέρος αλλά και ο ίδιος μας ο εαυτός.......

Ο κόσμος των ονείρων

Γεννήθηκα το 1982 στη Λαμία, οι γονείς μου δύο καλοί άνθρωποι. Η μητέρα μου νοσηλεύτρια και ο πατέρας μου έμπορος, ο οποίος μας άφησε πριν 16 σχεδόν χρόνια, για να συναντήσει τους γονείς του μάλλον, "εκεί ψηλά". Το βρήκα πολύ άδικο τότε, αλλά είχε φτάσει στο Ω που δεν είναι το ίδιο για όλους τους ανθρώπους. Ας γυρίσω λοιπόν πάλι στο 1982, η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνη την εποχή αλλά η απορία που μου έχει γεννηθεί είναι με τι χρέος ήρθα εγώ στον κόσμο εκείνη την εποχή αλλά και όλα τα παιδιά εκείνης της δεκαετίας.
Το Α μου λοιπόν ξεκινάει εκείνη την χρονιά, όπου γονείς, παππούδες, γιαγιάδες και λοιποί ήταν χαρούμενοι....όμως κανείς δεν ξέρει συμπεριλαμβανομένου και εμού, αν είμαι ακόμα στο Α ή αν έχω προχωρήσει έστω και λίγο στη κλίμακα....ή ακόμα έχω αρχίσει και σκέφτομαι αν υπάρχουν ενδιάμεσοι σταθμοί.....Αυτό που δεν είπαν σε κανέναν εκείνη τη χρονιά ή αν θέλουμε να είμαστε πιο γενικοί είναι ότι κάποιος από κάπου μας έχει στερήσει το δικαίωμα του "ονειρεύειν" (δεν ξέρω καν αν υπάρχει σαν λέξη αλλά εμένα μου αρέσει).
Πήγαμε σχολείο, παίξαμε ευτυχώς σαν παιδιά (κι όχι όπως συμβαίνει σήμερα, ερωτευθήκαμε, σπουδάσαμε, καλά τα καταφέραμε μέχρι εκεί, κάναμε κορνίζα το πτυχίο, κάναμε και μεταπτυχιακό και κάναμε όνειρα.....αλλά δεν λογαριάσαμε ότι κάποιος έχει βάλει ένα κόφτη....γιατί και ποιος το έκανε αυτό; Αναρωτιέμαι γιατί όταν ο άνθρωπος μπορεί να ονειρεύεται και να φαντάζεται τη ζωή του είτε κοιμάται είτε όχι γιατί μας το στερούν αυτό;

Σαν μια άλλη Carrie Bradshaw μιλώντας όμως για τον ρομαντισμό της επιβίωσης και της καθημερινότητας και όχι αυτόν των σχέσεων και του τέλειου συντρόφου, θα πω: "I can't help but wonder, where did motives, goals and lifecoaching go?"
Καλώς ή κακώς το επίπεδο επιβίωσης καθορίζει την ισορροπία μας, την υγεία των σχέσεων μας με τους άλλους και με τον ίδιο μας τον εαυτό, την στάση μας μέσα στην κοινωνία και την υπαρξή μας και αν το πάμε ακόμα πιο μακριά κατά Maslow μας ωθεί να ανεβούμε την πυραμίδα της ζωής και να φτάσουμε στο στάδιο της αυτοπραγμάτωσης. Για να γίνει αυτό όμως ο άνθρωπος έχει ανάγκη να μπορεί να ονειρεύεται, να φαντάζεται και να αυτοβελτιώνεται.....

Είναι 2010 και το μόνο που βλέπω γύρω μου είναι μορφές-σκιές που τρέχουν πανικόβλητοι από εδώ και από εκεί με στόχο (?) κανένα......αρκούνται σε μία έξοδο το Σάββατο το βράδυ, προς επίδειξη των ρούχων που προφανώς χρεώσαν στην ήδη υπερχρεωμένη πιστωτική και άντε μερικοί ακόμα να εξασκούνται σε άκομψα lay ups (έτσι τα λέω εγώ) γαρυφάλλων σε σκυλάδικα - κέντρα ψυχαγωγίας δεύτερης και τρίτης κατηγορίας.

Γεννηθήκαμε υπό το κράτος του φόβου και αυτός μέρα με τη μέρα μας δημιουργεί καινούργιους άλλους ανομολόγητους και άλλους φανερούς.....και όλα αυτά γιατί μας έκοψαν κάθε δικαίωμα να ονειρευόμαστε, μας πάτησαν κάθε αξία και αρχή που έχει κάθε ανθρώπινο ον και μας μοντελοποιούν σε ένα μοντέλο που πραγματικά δεν έχω ιδέα που αποσκοπεί.

Το όνειρό μου είναι να γυρίσω πίσω στο 1982 και να γεννηθώ ξανά με το δικαίωμα το "ονειρεύειν", μπορώ;

Με κλειστά ή ανοιχτά τα μάτια μην σταμάτε να κάνετε όνειρα....

Only When I lose myself

Ένα καταπληκτικό τραγούδι των Depeche Mode, φανταστική μουσική και στίχοι με νόημα. Γιατί δεν πρέπει να επιτρέπουμε να χάνουμε να τον εαυτό μας, αλλά και όταν αυτό συμβαίνει μπορούμε να βρούμε τρόπο να σηκωθούμε και να ανακάμψουμε. Γί' αυτό κλείστε τα μάτια και ταξιδέψτε.....

Φθινόπωρο

Σεπτέμβριος, μέχρι πριν λίγο έβρεχε πολύ.....πάω στην παραλία, η ώρα είναι 10 το βράδυ, κανένας δεν είναι εκεί. Απλώνω την πετσέτα μου στην υγρή άμμο, την πιάνω, την ακουμπάω, την νιώθω, τη μυρίζω.....τι ωραία αίσθηση.....
Η παραλία άδεια, κανένας, το μόνο που υπάρχει είναι ο παφλασμός των κυμάτων για παρέα. Όμορφη συντροφιά...το αεράκι κι αυτό υγρό, χαιδεύει το πρόσωπο και αναρωτιέμαι αν είναι τόσο αληθινό και το ανθρώπινο άγγιγμα. Δεν ξέρω δεν έχω απάντηση. Το σίγουρο είναι πως τα φυσικά φαινόμενα είναι πάντα εκεί άλλοτε με μεγαλύτερη και άλλοτε με μικρότερη συχνότητα εμφάνισης, όμως είναι πάντα εκεί....για να μας υπενθυμίζουν άραγε πως υπάρχουμε άλλες φορές πιο δυναμικά και άλλες φορές άτονα;
Μου δημιουργείται μια ψευδαίσθηση πως η άμμος με ρουφάει, που θέλει να με πάει; Δεν αντιστέκομαι, αφήνομαι στη δύναμή της και την σαγήνη της. Είναι κρύα και υγρή, σαν την καρδιά μου, κρύα γιατί η ζωή πολλές φορές την παγώνει και υγρή γιατί μαζί με τη βροχή νωρίτερα έκλαιγε κι αυτή. Δεν ξέρω το γιατί, δεν ξέρω αν φταίω εγώ ή αν φταίνε οι άλλοι, δεν ξέρω αν απλά φταίμε όλοι μαζί.
Ανοίγω τα μάτια και βλέπω πως είμαι ακόμα εκεί, δεν με πήγε πουθενά η υγρή και κρύα άμμος....θέλει κάτι να μου πει;
Δεν ξέρω....κοιτάω τα αστέρια, τι κρίμα να μην αναγνωρίζω τους αστερισμούς....προσπαθώ να βρω τον Β612, τον πλανήτη του Μικρού Πρίγκηπα....δεν ξέρω ποιος είναι, δεν ξέρω καν αν υπάρχει, δεν ξέρω καν υπάρχει και ο ίδιος. Κι αν όλοι μας έχουμε ένα Β612; Δεν ξέρω.....ίσως....
Ακούω πάλι το κύμα, μελωδικά μου χαιδεύει το αφτί.....το ακολουθώ και ταξιδεύω σε μέρη φανταστικά, σε μέρη που μόνο το μυαλό μπορεί να σε φυγαδεύσει...
Νιώθω αέρινη και μοναδική, ο ουρανός του φθινοπώρου, η άμμος, η μυρωδιά της θάλασσας μου δίνουν μια νότα μαγείας, μια νότα αισιοδοξίας μέσα στην απαισιοδοξία....νιώθω σαν μικρό παιδί, ανάλαφρη και χαλαρή, απλώνω το χέρι μου να πιάσω ένα αστέρι και εκεί συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να το πιάσω, είναι πολύ κοντά άλλά τόσο μακριά....Απαισιοδοξία ξανά και μαζί με αυτή τη λέξη μου έρχονται στο μυαλό η αχαριστία, η ανειλικρίνια και η απάθεια, λέξεις όλες με άλφα στερητικό.....νιώθω στερητικά σε όλο μου το κορμί, στερητικά αγάπης, συντροφικότητας, σεβασμού και εκτίμησης.......
Δεν ξέρω αν θέλω να κλάψω ή να γελάσω και για τα δυο ζορίζομαι. Κάποτε άκουσα πως όσο μεγαλώνουμε έχουμε συγκεκριμένη ποσότητα δακρύων για όλα αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μας. Μεγάλωσα άραγε τόσο πολύ που δεν μπορώ να κλάψω;
Γυρνάω στο πλάι και κοιτάζω τον προβολέα της παραλίας για να μου υπενθυμίσει πως ζούμε σε μια εποχή που τα φώτα δεν είναι αρκετά για να φανεί η αλήθεια. Αγκαλιάζω τον εαυτό μου πολύ σφιχτά, κρατάω στο μυαλό μου τον παφλασμό των κυμάτων, την μυρωδιά της θάλασσας, τα αστέρια του ουρανού, τον Β612 που δεν κατάφερα να βρω, την υγρή και κρύα άμμο και σηκώνομαι να φύγω....πόσο να κάτσω ακόμα....πρέπει να γυρίσω στα φώτα και μέσα στον έντονο φωτισμό τους να βρω την αλήθεια που ξέρει και κρύβεται πολύ καλά.
Θα ξανάρθω λέω από μέσα μου και φεύγω, δεν γυρίζω να κοιτάξω πίσω, παρά μόνο μπροστά τα φώτα του δρόμου.....